در این میان قرار است مقامات آمریکایی و در رأس آنها جرج بوش رئیس جمهور این کشور در این مراسم شرکت کنند.
قرار است برنامه‌های این جشن‌ها همزمان با اعلام تاسیس اسراییل از سوی بن گوریون مطابق با 14 می آغاز شود.
در این میان، کاندولیزا رایس وزیر خارجه آمریکا چندین بار به منطقه سفر کرد تا شاید سفر آتی بوش به منطقه با اعلام تحقق وعده ای از وعده های آناپولیس همراه باشد که در آن طعمی از موفقیت هم چشیده شود. اما پیشاپیش باید گفت تحقق این امر بسیار بعید می نماید. نه رایس و نه دولت متبوعش قادر به تحمیل اسراییل برای تحقق حداقل وعده ها و تعهدات خود نیستند، همانطور که این نکته درباره اولمرت هم صدق می کند.او اکنون در منجلاب رسوایی ها دست و پا می زند و در معرض غرق شدن و کنار رفتن از نخست وزیری است.
در این میان، هر چند به نظر می رسد مشارکت آمریکا در این جشن ها به حضور رئیس جمهورش محدود است، اما در عمل گستره حضور این کشور در مراسم و جشن های اسراییل بسی فراتر از این هاست و از نقش رسانه ها آغاز می شود و به میدان معرکه انتخابات منتهی می شود.
رسانه ها و مطبوعات آمریکا طی روزهای اخیر شاهد ارایه شمار بی حد و حصری از گزارش ها بدین مناسبت بود. برخی به رسمیت شناختن زودهنگام اسراییل از سوی آمریکا و قدردانی از ترومن رییس جمهور وقت آمریکا بدین خاطر را بررسی کردند.
برخی هم توجه خود را به مهمانان خارجی و هنری این جشن ها معطوف کرده اند. اما دراین میان نباید سه مهمان بزرگ آمریکایی را فراموش کرد که به طور غیرمستقیم در این جشن ها شرکت می کنند: باراک اوباما، هیلاری رودهام کلینتون و جان مک کین.
چاپلوسی و تملق برای اسراییل تا بالاترین حد آن سنتی معهود و شیوه ای مرسوم در میان صاحبان این مقام یعنی ریاست جمهوری آمریکاست. کاندیداهای هر دو حزب دیگر به این شیوه و رویکرد خود عادت کرده اند.
هیلاری کلینتون در بیانیه خود به مناسبت شصتمین سالگرد تحمیل اسراییل بر منطقه، به "ملت اسراییل که توانسته یک دمکراسی قوی را پایه گذاری کند" درود می فرستد. کلینتون طبق معمول، و به هنگام سرودن اشعاری در مدح اسراییل، اشاره به "ارزش های مشترک و روابط دوستانه محکم اسراییل با آمریکا" را از یاد نمی برد.
همین طور، سناتور باراک اوباما مانند دیگر همتایان خود، از هر فرصتی برای ابراز لطف و اظهار نظر درباره اسراییل فرو گذاری نمی کند و می کوشد تا در این زمینه از کلینتون هم پیشی گیرد.
وی می گوید: " آنچه را بیشتر می پسندم، این است که اسراییل کشوری با دمکراسی قوی و استواری است. و در در جه بعد، باید این نکته را به گوش جهانیان رساند که ما در کنار اسراییل خواهیم ایستاد و نه تنها 60 سال بلکه 600 سال هم حاضریم این کشور در این منطقه بماند. اسراییل می تواند مرا به عنوان هم پیمان ثابت خود قلمداد کند."
در اردوگاه مقابل یعنی جمهموری خواهان، جان مک کین که اخیرا سفری به اسراییل داشت، هم از این قافله عقب نمانده و با ابراز خوشحالی از شصتمین سالگرد اسراییل ، تاکید می کند که "اسراییل ماندگار است و با حفظ نقاط مشترک میان دو کشور، همیشه ماندگار خواهد بود."
اظهار نظرهای انتخاباتی آمریکا در این باره امری تازه و خلق الساعه نیست. اما تکرار آن و حضور جرج بوش رئیس جمهور کنونی آمریکا در این مراسم ها و جشن ها چیزی را از این واقعیت تغییر نمی دهد که ظهور اسراییل برای خاورمیانه رهاوردی جز مصایب، بلایا، منازعات و جنگ ها نداشته است.
تاریخ اسراییل – در صورتی که برای آن تاریخ قایل باشیم - و روند تحمیل آن بر منطقه از شش دهه گذشته تا کنون، شاهدی آشکار بر این مدعاست. فراتر از اینها، نباید فراموش کرد مادامی که طغیانگری های اسراییل ادامه داشته باشد، این رژیم به عنوان نماد جنگ افروزی ها و ویرانی ها باقی خواهد ماند و در این بین، حمایت نهان و آشکار آمریکا از این رژیم، چهره آن را در نزد ملت های منطقه کریه تر از گذشته خواهد کرد.
منبع: همشهری امارات به نقل از البیان
